İlk ve ikinci devrenin ortalarına kadar, mücadelesi bol bir oyun izledik. Top Trabzonspor’da, pozisyonlar Konyaspor’daydı. Sıkı defans anlayışındaki Konyaspor, ‘kalite’ye mağlup oldu diyebiliriz. Yani, Abdülkadir’e. Kazandırdığı penaltı ile oyun çözüldü. İkinci golü de kendisi hazırladı. 3 gole ilk 2 gol neden oldu. Motivasyonu düşen takım için normal bir durum. Şunu görmek lazım; Trabzonspor takımında, sıkı defans yapan rakipleri çözecek oyuncu sayısı, Yusuf, Sosa, Abdülkadir dışında yok. Bu üçlüden en az biri yeteneğini sahaya çıkarmazsa, Trabzonspor zorlanır. Konyaspor’un ani ve seri çıkışlarla gollük 2 pozisyon üretti. 0-0 iken atsalar daha farklı bir tablo ile karşılaşabilirdik. Bu galibiyetle Ünal Karaman’a olan güven arttı. Tempo kazanan Trabzonspor’a yetenek de yardım edince, zirveye oynayan bir takım görmemiz süpriz olmaz.

Değişen Ne?
Burak Yılmaz ve Onur Kıvrak takımda olsa aynı sonuçlara ulaşılabilirdi. Onlar yok diye bu sonuçlar ortaya çıkmadı. Fark edilen ayrıntı; 1 ay önce kararsız bir takım izlerken, şimdi daha kararlı bir takım izliyoruz. Bunun üzerine yetenekler de devreye girerse, Trabzonspor zirvenin çevresinde olur. 

Konyaspor, mecburen kapanarak oynamak zorunda kaldı. Fizik gücünü 90. Dakikaya kadar taşıyıp, süpriz bir gol bulma peşinde oldu. Aykut Kocaman’ın güçlü, diri takımla sahada var olma isteğine kalite de eklerse, kendi adlarına artı olur. Trabzonspor’un oyun kalitesi, Konyaspor’un üzerineydi. Oyun kalitesini de oyuncular belirledi ve Trabzonspor hak ettiği 3 puanla sahadan ayrıldı.